dayanılmaz kente dayanmak zorunda kalma sebebim okulum. bu sene son peki elde ne var ne yok. irdelersem üzülürüm diye hiç bakmadım o tarafa. oralı olmak istemedim. düştüm kalktım içtim sıçtım gezdim tozdum herşey harika ama görmediğim bi konu vardı. büyüyorum. hatta yaşlanıyorum. hayatıma giren çıkan insanlar. iz bırakanlar çentik atanlar tırmalayanlar. dost diyerek bağrına bastıkların elinden gidenler. ama olumlu bakarsak kazandıklarım daha fazla. güvenebileceğim insanlar buldum yatağıma yakışan bir adam var. ama son sınıf olmak zor. şimdi öğrenciyim o diplomayı aldığım an işsiz olcam ve ne kadar sürecek belli değil. atanırsam ne ala hele ki hayatımın kenti istanbula....
istanbulda benim kardeşim var dünya tatlısı bi insan kaybetmekten korktuğum ve korkacağım. beni hiç yalnız bırakmayan adam. eğer yolum istanbula çıkarsa eşimle bi evim olur kardeşimle özlemim biter. tek tek yıktıkları o güzel kentin belkide tarih kokan son dönemlerinde orada yaşamak istiyorum.
uzun zamandır yazmıyodum bu bir geçiş olsun. saçma bi yazı olsun. olsun kaptan sen yola devam et..
nokta.
