peki çocuk yogası denildiğinde neden önce bi 'kih' sesiyle gülünmeye başlanıyor? türkiye hazır olmayabilir tabi.normaldir. meslek gereği sayısız çocukla çalışma iletişime geçme imkanı buldum. hasta çocuklar, engelli çocuklar, mülteci çocuklar ve kimsesiz çocuklar. ama en zoru olan normal çocuklar. adı üstünde normal daha ne olsun demeyin. normal çocukların nasıl yetiştirildiklerine tanık oldum. hele okul öncesi kurumlarda bu çocuklar saat sistemiyle çalışıyor.
saat 9 kahvaltı (hoop hızlı hızlı barış çığrış)
saat10 serbest zaman saati(adının serbest olması şu gibi. zorunlu seçmeli ders.)
saat 11 müzik dersi( hala ku vak vak vak falan söylenir)
saat12 öğle yemeği( yicen yemicen o tabak bitecek saatleri)
sonra koşarak uykuya. öğleden sonra iki zıpla iki hopla anne geldi çocuğu aldı gün bitti.
insan izlerken yoruluyor. çocuklar mutlu mu ? mutlu görünüyo olabilir ama daha mutlu olabilirler.
imkanları dahilinde okulöncesine gönderen aileler şunlara dikkat etsin. branş dersi var mı kurumun. adam yapmış olmuş. dediğim branşta bale falan değil. mesela seramik dersi var çocuklar killerin seramik hamurların arasında kendinden geçiyorlar.
sonra müzik dersleri allahım çocukların ellerinde ziller tefler marakaslar. ritim yetenekleri nasıl gelişiyo ve en önemlisi çok mutlu oluyorlar.
resim dersleride aynı şekilde, elleriyle resim yapıyorlar. teknik değil önemli olan. çocuk hangi renkleri kullanıyo, çizgileri yumuşak mı bunlara dikkat ediliyor.
peki yoga dedik yoga napıyo?
inanın çocukları robotlaştırmışız. çocuk dediğin esnek olur ama günümüzde çocuk çocuk esnek değil. kollar bacaklar nasıl kaskatı nasıl güçsüz. çünkü çocuk bisiklet, paten ,yüzme yapamıyo bizim devirdeki gibi.
hikaye eşliğinde asanaları yaptırmak , hayal güçlerinde canlandırmalarını sağlamak elbet kolay değil. çılgın gibi çocukla iletişime geçebilmen gerek. ama bi deniz altı serüveni yaşatın bakın nasıl mutlular. çok severler gizemli yerleri, uzaya çıkın yoga hareketleriyle, kızılderili çadırında konaklasınlar. minicik olsunlar karınca gibi kocaman olsunlar dev fasülye gibi... çocuk deliriyo aman tanrım sen anlattıkça asana yaptıkça gözlerinin içine ağzının dibine düşecekler, anlamıyorum zaman nasıl geçiyo..
tüm çocuklarla yoga çalışmaya çalışıyorum. en güzeli hafif mr, otizimli , sp li çocuklarla oluyor yalan yok. onun seviyesine inersen bi süre sonra kaptırmış meditasyon haline geçiyorsun. dinlenme kısmında uykuya dalan çocuklar bilirim. down sendromlu yeğenimle yaparken moralim bozuluyo çünkü inanılmaz esnekler kıskanıyorum ne yalan diyim.
hasta çocukların o hastane ortamından , o negatif duygulardan azda olsa uzaklaştıklarını görmek bambaşka bir zevk.
bana bu zevki yaşatan Esra Hızıroğlu hocama çok teşekkür ederim. Küçük şeyler anaokullarıda bu konuda çok hassas, duyarlılar. umarın LÖSEV de çalışma imkanı bulur deneyimlerimi aktarırım...
